تاریخچه ی نوروز :

تاریخچه ی نوروز :در تقویم ایران باستان هر 365 روزبرابر یک سال می گفتند،و با گذشت هر 120 سال دو روز به مدت یک ماه جلوتر می آمد ،پس از ورود اسلام به ایران تقویم هجری-قمری که هر 355 روز یک سال کامل محسوب می شد،رایج شد.اما بعد از 11 فروردین سال 1304 (شمسی) در زمان "ملکشاه سلجوقی"تعدادی ازدانشمندان آن عصر تقویمی را تنظیم کردند که تقویم جلالی ملکشاهی نام گرفت . در اینتقویم نوروز از ابتدای فصل بهار آغاز میشد و از آن زمان بود که این مراسم به جشنملی ایرانیان تبدیل شد.نوروز در نخستین روز از نخستین ماه سال خورشیدی آغاز میشد،همانگاه که خورشید وارد برج (حمل) می شود و شب و روز برابر می گردد و طبیعت دورهسرما را در پس می گذارد و موسمی معتدل شروع و زمین از خواب زمستانی بیدار میشود.
سرزمین چهار فصل:با مشخص شدن سالها - به این ترتیب که در هر سال بعداز 365 روز و چند ساعت دوباره روزی از یکسال جدید می امد که آن را نوروز مینامیدند- ،تقسیم بندی دوم یعنی تقسیم فصلها شروع شد که بر مبنای تغییر طبیعت و حالتزمین بود و بدون شک شناخت فصلها در جایی امکان پذیر بود که مردم آن سرزمین چهارفصلرا به معنای واقعی تجربه کرده باشند و برای اینکه فصلها به صورت دقیق تر مشخصشوند،برجها و ماه ها به کمک نجوم و صور فلکی به وجود آمد.
نوروز در اسطورهها:در اغلب جوامع ابتدایی مفهوم سال نو برابر است با جواز استفاده از محصول وفراورده های خوردنی ،یعنی رسیدن به مقطعی از زمان که به موجب آن بدست آوردن وبرداشتن مواد خوراکی برای دوره ای دیگر میسر و شدنی است.در میان جوامع ابتداییتنظیم کننده زمان و اعلام کننده آنها و آیین ها و مراسم آن ،توسط کاهنان و موبدانانجام می گرفت. در مصر و تمدن های بین النهرین و ایران نیز چنین بوده و نوروز ومهرگان و …هم به همین صورت تنظیم شده اند.از آنجا که این جشن بیش از اندازه برایایرانیان ارزش و اعتبار داشت ،مطابق معمول برای رسمیت بخشیدن و گرامی داشتن آن،بسیاری از رویدادهای جالب توجه تاریخی و داستانی را به آن نسبت داده اند.و گاهاین انتسابها آنقدر زیاد می شد که حتی از دست مایه های غیر فارسی هم استفاده شدهاست.نوروز به روایت تاریخ:در شاهنامه فردوسی که خود یکی از کهن ترین متونفارسی است،در مورد نوروز آمده است :. در میان تمام پادشاهانی که به قدرت می رسندپادشاهی جمشید از ویژگی های خاصی برخوردار بوده است و درست در همین زمان یعنیسلطنت پسر طهمورث؛ جمشید ، نوروز شکل می گیرد.زیرا اکثر دگرگونی های اجتماعی واقتصادی در زمان او صورت گرفت و به سبب اینکه جمشید ایرانشهر را به غایت آبادانیرسانید و در روز نوروز دنیا را به تصرف در آورد ، پس از آن او بود که مقرر کردنوروز را جشن بگیرند.فرقه شعوبیه نیز با آمدن اسلام به ایران به آیین هایایرانی رنگ و بوی اسلامی دادند،و احادیثی در این زمینه امده است از جمله "مجلسی"حدیثی از امام صادق (ع) آورده است :"در آغاز فروردین آدم آفریده شد و آن روز فرخندهای است،برای خواستن نیازها و برآورده شدن آرزوها و دیدن پادشاهان و فراگرفتن دانش وکابین بستن و زناشویی و مسافرت کردن و داد و ستد و در این روز فرخنده بیماران رو بهبهبودی می گذارند و بارداران به زودی می زایند و روزی ها فراوان می شود."برخی هماز "حشویه "می گویند که چون "سلیمان بن داوود"انگشتر خویش را گم کرد،سلطنت از دستاو بیرون رفت ولی پس از چهل روز بار دیگر انگشتر خود را یافت و پادشاهی به او برگشتو مرغان برگرد او جمع شدند و گفت:"نوروز آمد یعنی روزی تازه بیامد".قدیمی ترین یادیکه از نوروز در دوران اسلامی شده است خبری است که به موجب ان در زمان عمر بن خطاب،هرمزان،استاندار خوزستان که مسلمان شده بود از شیرینی و دیگر اقلام خوان نوروزیخوانچه ای برای حضرت علی(ع) فرستاد.
سفره هفت سین:عدد هفت در همه ی فرهنگهاو ادیان عدد مقدسی است.در تمدن ایرانی هم عدد هفت در نمودهای مختلف ظاهر می شود،یکیاز این نمودها سفره هفت سین است که در آیین های باستان ایران برای هر جشن یا مراسممذهبی ،خوانی گسترده می شد که در آن علاوه بر آلات و اسباب نیایش مانند آتشدان،فراورده های فصل و خوراکی های گوناگون نیز بر خوان نهاده می شد.هر کدام از سین هایسفره هفت سین نمادی از یک چیز است.قران کتاب مقدس است و بودنش بر سر سفره باعث رونقمی شود.سنجد نمادی از زایش،تولد و بالندگی است.سمنو موجب فراوانی و برکت در سال نومی شود.سیب سرخ نمادی از باروری و زایش است،سماق برای پاکیزگی ،سیر برایگندزدایی،سرکه برای گندزدایی و پاکیزگی،تخم مرغ نمادی از نطفه و نژاد ،ماهی سرخباعث باروری و برکت ،سکه موجب برکت و سرشاری کیسه و انار و پردانگی آن نشان ازباروری است.نو روز؛ روز نو... :نو شدن سال ،تکرار نماد آفرینش است،تکرارخلقت.تجدید خاطره آفرینش آدمی است و بازآفرینی و یادآور تاریخ ،فرهنگ و تمدن یک ملتو یک قوم.نوروز جشن حرکت و تکاپو است . اما نه حرکت و تکاپو برای انباشتن ،بلکهزمانی است که حتی شب و روز هم به اعتدال می رسد و این اعتدال در سنتها وآداب قدیمیاست که به عید رنگ و بویی در خور می دهد.